«Очень важно не допускать воспроизводства режима. Парадоксально, но необходимо укреплять бюрократию (Веберовскую рациональную бюрократию, которого не было в Советском Союзе). Второе, нам требуются более анархические формы. Мы видим, что движения, в которых возникают свои комитеты и жесткая иерархия, идут в Парламент и быстро становятся парламентской оппозицией, а потом– правящими партиями, которые быстро наследуют ресурсы системы. Третье, надо найти союзников. Проблема не в идеологической чистоте, а в том, чтобы создать более широкое движение. Здесь у меня надежда на самоорганизацию».
«Կարևոր է թույլ չտալ ռեժիմի վերարտադրությունը: Պարադոքսալ է, բայց անհրաժեշտ է ամրապնդել բյուրոկրատիան (վեբերյան ռացիոնալ բյուրոկրատիան, որը բացակայում էր Սովետական Միությունում): Երկրորդ, անհրաժեշտ են պայքարի ավելի անարխիստական ձևեր: Այն շարժումները, որոնք դառնում են խիստ աստիճանակարգված և որտեղ առաջ են գալիս տարբեր կոմիտեներ, որպես կանոն գնում են խորհրդարան և արագ վերածվում խորհրդարանական ընդդիմության, հետո նաև՝ իշխող կուսակցության՝ ժառանգելով համակարգի ռեսուրսները: Երրորդ, անհրաժեշտ է համախոհներ գտնել: Խնդիրը գաղափարական մաքրությունը չէ, այլ ավելի լայն շարժում ստեղծելը: Այստեղ իմ հույսն ինքնակազմակերպումն է», – Գեորգի Դերլուգյան:
